“Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται”
Ύστερα από τόσο καιρό σιωπής, με περιστασιακή παρουσία σε social media να κυνηγάω ανεμόμυλους της προπαγάνδας των βάρβαρων αυτού του κόσμου, έρχεται μια στιγμή κενού ψυχικού και πολιτικού με διαδοχικά τραγικά γεγονότα όπως τα Τέμπη και το ναυάγιο του δουλεμπορικού που μετέφερε εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες κοντά στην Πύλο, τον Ιούνιο 2023. Η είδηση βρίσκεται εδώ αλλά φοβάμαι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ τα πραγματικά γεγονότα, ούτε πολύ περισσότερο τον πραγματικό αριθμό των πνιγμένων εξαθλιωμένων…
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια προσωπική εξομολόγηση. Γιατί τώρα καταρρέουν οι δικές μου ψευδαισθήσεις, όπως συνέβη με έναν σύντροφο που τις κουβάλαγε από το 2015…
Μέσα στον μικρόκοσμό μου είχα φανερή αδυναμία να κατανοήσω πώς κινούνται τα υπόγεια ρεύματα μιας κοινωνίας που μεταλλάσσεται ταχύτατα και αντιδραστικά. Τα ερμηνευτικά εργαλεία αδυνατούσαν να εξηγήσουν την ταύτιση του θύματος-λαού με το θύτη μιας εξουσίας εκφασισμένης, δόλιας και εγκληματικής που μετατρέπει το λαό σε συνεργό και συνένοχο. Από το συμβολισμό των 3 γιαγιάδων της Λέσβου, καταλήξαμε στα πατριωτικά pushbacks και τους φράκτες που δολοφονούν τους φτωχούς ξενους που δεν θέλουμε να έρχονται στην πόρτα μας γιατί κλέβουν και εγκληματούν.
Πώς η ανθρωπιά υποχώρησε μπροστά στο κυνισμό της “κανονικότητας” ? Πώς το σύμβολο της αλληλεγγύης μετατράπηκε σε κραυγές ρατσισμού εναντίον των απεγνωσμένων και απελπισμένων αυτού του κόσμου ? Πώς της γης οι θλιμμένοι μετατράπηκαν σε λαθροεισβολείς που τους αξίζει ο υγρός τάφος της Πύλου ?
Θα με ρωτήσετε, πού το άκουσες αυτό ? Ένας πρώην μπάτσος πολιτευτής της ΝΔ το φώναξε και διαγράφηκε…Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, είναι μόνο η πολιτική ορθότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ και των εξουσιαστών της ολιγαρχίας αυτού του τόπου που τους εμποδίζει να κραυγάσουν ως όρνεα που μυρίστηκαν αίμα. Ορισμένοι όμως δεν έχουν τέτοιους ενδοισμούς…”Η χώρα δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε” κραυγάζει ο “ταλιμπάν” δημοσιολόγος ως σχόλιο στην είδηση για τον πνιγμό εκατοντάδων φτωχών ξένων.
Και το χειρότερο δεν είναι ότι οι “ταλιμπάν” βάρβαροι απολογητές και προπαγανδιστές της εξουσίας των ελίτ αισθάνονται ότι έχουν χώρο να τα λένε τόσο τσουβαλάτα, τόσο ρατσιστικά, τόσο κυνικά, τόσο απάνθρωπα. Το χειρότερο είναι ότι, όταν αναφέρουν ότι εκφράζουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πιθανότατα αυτό ισχύει…
Οι νεκροί στα Τέμπη δεν κόστισαν πολιτικά στη ΝΔ, το παραδέχθηκε πολύ νωρίς ο αρχικοριός και επιβεβαιώθηκε. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί της πανδημίας από τις ΜΕΘ που δεν έγιναν δεν είχε κανένα πολιτικό αποτύπωμα στα αποτελέσματα των εκλογών του 2023. Τι κι αν ο αρχικοριός κραύγαζε αντιεπιστημονικά και κυνικά ότι δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα ότι οι ασθενείς εκτός ΜΕΘ έχουν μεγαλύτερη θνησιμότητα από τους ασθενείς σε ΜΕΘ. Και μετά από λίγες ημέρες αποδείχθηκε ότι όχι μόνο υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα αλλά ότι ο αρχικοριός είχε λάβει και μελέτη που έδειχνε ότι σχεδόν όλοι οι διαδωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ τελικά πέθαναν (ποσοστό 97,7%).
Όσο πιο κραυγαλέο και κυνικό το ψέμα, τόσο πιο πιστευτή η αλήθεια της εξουσίας.
Κι ερχόμαστε στο ναυάγιο της Πύλου.
Τα δεδομένα δεν έχουν γίνει πλήρως γνωστά, αλλά οι μαρτυρίες και οι συνθήκες οδηγούν σε μια πιθανή ερμηνεία. Συνέβη και στην περίπτωση του δουλεμπορικού στην Πύλο, αυτό που κατά κύριο λόγο συμβαίνει και στις βάρκες με μετανάστες στο Αιγαίο όταν συναντούν το τουρκικό και ελληνικό λιμενικό, δηλαδή pushbacks, ξεφούσκωμα και τρύπημα των φουσκωτών τους.
Θα μου πείτε ότι με μεγάλη ευκολία αποδίδω κατηγορίες για pushback που μπορεί να οδήγησε στο ναυάγιο και πιθανόν να έχετε δίκιο αλλά βλέπω στοιχεία συγκάληψης και επικοινωνιακής διαχείρισης παρόμοια με το έγκλημα στα Τέμπη ή τις δεκάδες κατηγορίες για pushbacks.
Άμεση φυγάδευση των επιζώντων που έσπευσαν να τους κλειδώσουν στη Μαλακάσα, επικοινωνιακή διαχείριση με ανακοινώσεις του λιμενικού, επιστράτευση των Ταλιμπαν της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και λοιπών ειδικών καθηγητάδων υπουργών να μιλάνε για το δίκαιο της Ελλάδας με βάση το διεθνές δίκαιο, άμεση παρέμβαση του Ντογιάκου που επέβαλε σιωπητήριο στις έρευνες (μην πάθουμε τα ίδια όπως με τις υποκλοπές και τα Τέμπη που κελαηδούσαν τα πουλάκια) και κυρίως οι απόψεις των εκπροσώπων των πολιτικών ελίτ που κινούνται στο πλαίσιο “στεναχωρηθήκαμε λίγο ΑΛΛΑ η πατρίδα έχει σύνορα”. Κάπως έτσι ήταν και η τοποθέτηση της Σακελλαροπούλου για το φράκτη του Έβρου ως σύνορο της “πατρίδας” της.
Είναι αξιοσημείωτο πόσο πολύ λείπει το οποιοδήποτε συναίσθημα από όλους αυτούς για την απόγνωση, το θάνατο και την απελπισία των ανθρώπων που έχουν δύο χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να τους συγχωρεθούν. Είναι φτωχοί και ξένοι…
Αντί επιλόγου, μερικοί στίχοι από το τελευταίο καταφύγιο ενός ανθρώπου που έχει διαπιστώσει ότι τα λογικά ερμηνευτικά εργαλεία πάσχουν να εξηγήσουν τη μεταστροφή. Και τελικά αδυνατούν να συνθηκολογήσουν με την απανθρωπιά και τον πόλεμο της λήθης απέναντι στη μνήμη.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε θα ‘ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
freenet Blog 