Καλοτάξιδος να είσαι ποιητή…

Έχω την αίσθηση ότι πολύ συχνά ξεπροβοδίζουμε τους ποιητές μας τελευταία…

Σε λογικό επίπεδο μου φαίνεται αναμενόμενο. Τα λουλούδια που ομορφαίνουν τη ζωή μας, που τολμάνε να αναμετρούνται με αυτό που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και να εκφράσουμε, αυτοί είναι οι πιο ευαίσθητοι φάροι, οι πρώτοι που τσακίζει το κύμα της ισοπέδωσης, της μιζέριας, της χυδαίας αισθητικής.

Ο Θάνος και τα Διάφανα Κρίνα ήταν ένα κομμάτι μιας εποχής που ξεχώριζε ως αγριολούλουδο μέσα στο βάλτο που το ελληνικό ροκ πελαγοδρομούσε, ανάμεσα σε χιτάκια του μισού δίσκου και της αρπαχτής των βαρελάδικων πολιτικά ορθών στίχων που είχαν περάσει την έγκριση των δισκογραφικών. Ο Θάνος και τα Κρίνα δεν συμμετείχαν στο πάρτι εκείνης της εποχής, ήταν η “παραφωνία” των καταραμένων ποιητών που άκουγαν την εποχή και έφεραν τον καιρό τους χρόνια πριν οι καλοβολεμένες γκομενίτσες και οι φλώροι γιοι των μπαμπάδων ισοπεδώνονταν μέσα στην παραζάλη μιας κατεστραμμένης βιτρίνας του τίποτα.

Ο Θάνος μιλούσε για την ουσία πίσω από τη βιτρίνα, για τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, ο Γιάννης έφτυσε στα μούτρα τους βολεμένους παρτάκιδες και οι Τρύπες κούρδιζαν τα νεύρα των μαστουρωμένων από καριέρα και φράγγα φλώρων που δεν χαμπάριαζαν τίποτα μέσα στις σκόνες, τα πούρα και τις μπόμπες-ποτά. Ο Θάνος ήταν από αυτούς που “χαλούσαν το πάρτι”, από αυτούς που μιλούσαν για τις βαθύτερες λειτουργίες της ψυχής που δεν χόρταινε από αμάξια, γκόμενες και πάρτι.

“Στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε…βάλτε να πιούμε”.

Θάνο, ένα ακόμα ποτήρι κρασί για σένα σήμερα …

Αντίο ποιητή.